εγω, εσυ, ολοι μας φταιμε

Δεν ξέρω πώς να ξεκινήσω, έχω τόσα να πω, έχω τόση οργή μέσα μου. Αλλά θέλω να μιλήσω, να το πω, να το φωνάξω να φτάσει στα αυτιά όλων, ακόμα και στα δικά μου αυτιά να φτάσει αυτό που θέλω να πω, να φωνάξω, όσο οξύμωρο και αν ακούγεται αυτό, με την ευχή να ακουστώ γιατί δεν έχουμε περιθώρια πλέον.
Δεν θα ασχοληθώ με την εν ψυχρό δολοφονία, κατά την γνώμη μου, ενός παιδιού 15 ετών, δεν θα ασχοληθώ με τους δυο ειδικούς φρουρούς, δεν θα ασχοληθώ με αυτά που λέει ο δικηγόρος της υπεράσπισης τους, δεν θα ασχοληθώ με τις πορείες, δεν θα ασχοληθώ με τις καταστροφές, δεν θα ασχοληθώ με την στάση της ΕΛ.ΑΣ. δεν υπάρχει περίπτωση να ασχοληθώ με τους πολιτικούς, δεν θα ασχοληθώ με την στάση των απλών πολιτών απέναντι στους ‘άντρες’ της ΕΛ.ΑΣ. όταν συλλαμβάνανε ένα παιδί (το γιουχάισμα και την επέμβαση των πολιτών για να απελευθερώσουν το παιδί), δεν θα ασχοληθώ με τον τρόπο που γίνονταν οι συλλήψεις των παιδιών (όλοι τις είδαμε).
Με αυτό που θα ασχοληθώ είναι με τον ΤΡΙΤΟ αστυνομικό που ήταν εκείνη την στιγμή που ο ειδικός φρουρός, μάλλον ειδικός δολοφόνος, τράβηξε το περίστροφο του από την θήκη και πυροβόλησε. Που για την ακρίβεια ο τρίτος αυτός άγνωστος-γνωστός έβαλε το χέρι του πάνω στο χέρι του ειδικού φρουρού και οι δυο τους μαζί, σαν ένα, τραβιξαν το περίστροφο, και οι δυο μαζί πατήσανε την σκανδάλη.
Ναι, σας ακούγεται περίεργο, παράξενο η υπάρξει και τρίτου αστυνομικού, και όμως είναι γνωστός δικός μου, δικός σου, του γείτονα σου, του γείτονα μου, του συναδέρφου μας στην δουλειά, όλων μας.
Αυτός ο τρίτος αστυνομικός είμαστε όλοι ΕΜΕΙΣ. Όλοι εμείς πατήσαμε την σκανδάλη του όπλου που ανάγκασε ένα παιδί μόλις 15 ετών να φύγει. Όλοι εμείς είμαστε οι δολοφόνοι του. Γιατί δική μας είναι η απραξία τόσα χρονιά, όταν τα όπλα της αστυνομίας εκπυρσοκροτούσαν χωρίς λόγω και οι εξοστρακισμενες σφαίρες έβρισκαν τα θύματα τους είτε στο στήθος είτε στο κεφάλι, γιατί δική μας είναι η απραξία, όταν ο Κύπριος φοιτητής στην Θεσσαλονίκη ‘γλυστρισε και χτύπησε πάνω στην ‘ζαρντινιέρα’, γιατί δική μας είναι η απραξία όταν είδαμε βιντεακια πρώτα σε ιστοσελίδες και μετά σε ειδήσεις οπού ‘άντρες’ της ΕΛ.ΑΣ έβαζαν αλλοδαπούς να χαστουκίζει ο ένας τον άλλον, γιατί, γιατί, γιατί, γιατί,
ΓΙΑΤΙ ΤΟΣΑ ΧΡΟΝΙΑ ΔΕΝ ΚΑΝΑΜΕ ΤΙΠΟΤΑ ΝΑ ΣΤΑΜΑΤΗΣΟΥΜΕ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΘΑ ΕΡΧΟΝΤΑΝ, και τελικά ηρθε.
Και κλείνοντας εδώ θέλω να πω δυο πράγματα ακόμα, και να απαιτήσω και κάτι.
Θέλω να πω ένα μεγάλο ΣΥΓΝΩΜΗ, ειλικρινά μέσα από την καρδιά μου στον Αλέξανδρο που δεν του έδωσα την ευκαιρία να ζήσει, να δημιουργήσει, να προσπαθήσει για τα όνειρα του, να ερωτευθεί.
Λένε ότι οι πόνοι που περνά μια γυναικά κατά την γέννα είναι αφόρητοι και κανένας άλλος πόνος δεν μπορεί να συγκριθεί με αυτούς. Λάθος. Ο πόνος αυτός δεν είναι τίποτα μπροστά στον πόνο της μάνας που χάνει το παιδί της.
Και τελειώνω εδώ, όχι παρακαλώντας αλλά απαιτώντας,να μην ξεχασουμε.

ΣΥΓΝΩΜΗ