Κυριακή 4 Νοεμβρίου 2007

ειμαστε τελικα ρατσιστες? β' μερος

Και ενω δεν πιστευω οτι ειμαστε ως λαος ρατσιστες υπαρχει ενα αλλο ειδος ρατσισμου που εχει κυριαρχισει παγκοσμοιος. Μιλαω για τον κοινωνικο ρατσισμο, μιλαω για τον ρατσισμο αυτον οπου ανθρωποι με ειδικα προβληματα ή ειτε ανθρωποι οι οποιοι εχουν καποια κιλα παρα πανω, ειτε δεν εχουν την κανονικη αναπτυξη δεχοντε καθημερινα την απορριψει απο ολους μας. Δεχομαστε καθημερινα εναν βομβαρισμο απο προτυπα μεσα απο την τηλεωραση και τον περιοδικο τυπο οπου θεση εκει εχουν μονο μοντελα απο ενα υψος και μετα καθως και απο καποια κιλα. Ολο αυτο εχει βεβαια και τα αρνιτικα του. Θυμαστε ποσες φορες τον τελευταιο καιρο εχουν ανακοινωθει απο τα Μ.Μ.Ε. ο θανατος καποιου μοντελου απο νευρικη ανορεξια? Αυτο το ειδους ρατσισμου δεν ενοχλη κανεναν απο εσας? Μονο τον εθνικο ρατσισμο ξερεται? Αυτος δεν ειναι ρατσισμος? Ειμαι σιγουρος ολοι μας εχουμε αποκλησει καποια ατομα ειτε απο δεσμο ειτε απο παρεα μονο και μονο της κοινωνικης θεσης του αλλου γιατι θεωρουμε οτι ειμαστε ανωτεροι απο εκεινους. Εγω παντως εχω γινει δεκτης πολλες φορες τετοιου ειδους ρατσισμου λογου ειτε του επαγγελματος μου ειτε λογο του σωματικης μου διαπλασεις και πολλες φορες και για τους τους δυο αυτους ΄΄συμαντικοτατους΄΄ λογους. Κανενας δεν κοιταζει τουν αλλον στην καρδια και στην ψυχη. Φιλοι μου αυτα ειναι ομως που μενουν παντα αναλιωτα και οχι το βαρος, η ομορφια και το τελεια σμιλεμενω με τις ωρες σε γυμναστηρια σωμα.γιατι δεν ξερεις ποτε το πως τα φερνει η ζωη.

1 σχόλιο:

Hfaistiwnas είπε...

Τελικά μπορεί να είχε δίκιο ο Χίτλερ, που αφάνιζε οτιδήποτε δεν ήταν "κανονικό". Μήπως αυτό χρειάζεται να εξηγηθεί περαιτέρω; Ποιός δεν γνωρίζει όσα αντιμετώπισαν οι μειονότητες την αιματηρή εκείνη περίοδο;
Έτσι λοιπόν και σήμερα κρυβόμαστε πίσω απο το δακτυλό μας, σαν τους ρουφιάνους του εμφυλίου και δείχνουμε κάθε τι διαφορετικό. Ευτυχώς όμως χωρίς τα αποτελέσματα του χιτλερικού μένους. Βεβαίως είμαστε ρατσιστές, και όσοι ακόμη ισχυριζόμαστε πως δεν είμαστε, κατα βάθος είμαστε. Ποιός άλλωστε το παραδέχεται; Το πρόβλημα δεν εμφανίζεται μόνο με τις διάφορες εθνικότητες αλλά και κάποιες άλλες ομάδες "κοινωνικά αποκλεισμένες" που δεν θα ονοματίσω.
Κάποιος θα έλεγε (όπως προαναφέρθηκε απο billaras77) ότι εφόσον αγοράζουμε cd, που πωλούνται από συγκεκριμένες ομάδες, δεν θα είμαστε και ρατσιστές προς αυτές. Ας μην γελιέμαστε....!!!!
Όσον αφορά στο ότι 'είμαστε ρατσιστές με έναν, οπότε και με όλλους', δεν συμφωνώ καθώς η ρατσιστική συμπεριφορά δεν έγκειται μόνο σε επίπεδο εθνικό. Μπορεί να είναι και σε επίπεδο χρώματος η και εξωτερικών χαρακτηριστικών κάποιων φυλών. Δεν μπορούμε να τα εξισώσουμε όλα.
Μόλις περάσουμε το εθνικό επίπεδο θα προσέξουμε και τις ρατσιστικές συμπεριφορές των μελών της ίδιας κοινωνίας προς τα άτομα της ίδιας κοινωνίας. Συμφωνώ απόλυτα με τη θέση του billaras77 . Υπάρχει κοινωνικός ρατσισμός και μάλιστα είναι (για μένα) χειρότερος απο τον προηγούμεο. Κοντοί, ψηλοί, χοντροί, λεπτοί, μεγάλη μύτη, στραβά πόδια και άλλα πολλά.... φταίει η μοντέλοποίηση που ματαδίδεται κυρίως απο τα ΜΜΕ. Ένα standard ανθρώπου. Που αποδεικνύεται ικάνο να εκτοπίσει όλα τα υπόλοιπα. Φοβάμαι ότι αυτό πλεόν δεν αλλάζει, είναι και θα παραμείνει μία καλή εκδοχή του ρατσισμού. Θα το παρουσιάσω απο τη δική μου πλευρά, μια καθαρά βιωματική παουσίαση. Μέχρι την ηλικία των 17-18 είχα πολλά παραπανίσια κιλά, φαινομενικά δεν είχα κανένα πρόβλημα και όλα καλά. Ανεξαρτήτως την κοροϊδία, ιδιαίτερα στις τάξεις του δημοτικού. Κάποια στιγμή άρχισα να συνειδητοποιώ ότι αυτό που ήμουν είναι η άσχημη πλευρά μου, άρχισα να αγχώνομαι και μαζί με τα ψυχολογικά απομεινάρια του δημοτικού δημιουργήθηκε ένα βουνο προβλημάτων προσωπικών. Εξελίχθηκαν σε κόμπλεξ φυσικά και εμμονές που ακόμη, αν και με υπαρκτές αλλαγές πάνω μου, υπάρχουν και με ταλαιπωρούν. Ξέρεις ότι είναι κακό που υπάρχουν αλλά δεν μπορείς να τισ ξεφορτωθείς. Μην ξεχνάμε το παράδειγμα του billaras77 για τα μοντέλα που πεθαίνουν απο νευρική ανορεξία. Ένα τόσο κλασικό παράδειγμα των αποτελεσμάτων της μοντελοποίησης.
Έχει σκεφτεί κανείς τι προβλήματα δημιουργεί ο ρατσισμός αυτός; Πόσο μάλλον να υπάρχει ακόμη και σε μικρές ηλικίες. Μπορεί να είναι αντικείμενο συζητήσεων καθημερινά, ωστόσο, όπως είπαμε όμως δύσκολο να εξαφανιστεί ακόμη και να ελλατωθεί. Μπορεί να αντιμετωπιστεί; Ακόμη και οι μεγαλύτεροι ψυχολόγοι, πιστεύω, δεν μπορούν να δώσουν απάντηση, πόσο μάλλον εμείς...